ଆନି ଏର୍ନୋ ହେଉଛନ୍ତି ଚଳିତ ବର୍ଷ ଅର୍ଥାତ୍ ୨୦୨୨ ରେ ସାହିତ୍ୟରେ ନୋବେଲ୍ ପୁରସ୍କାର ର ପ୍ରାପକ । ଏଇ କ୍ଷୁଦ୍ର ଲେଖାରୁ ଆମେ ଆନି ଏର୍ନୋଙ୍କ କାହାଣୀ ନିର୍ମାଣ ଏବଂ ଲେଖନ ର ବିଶେଷତ୍ୱ କୁ କିଛି ପରିମାଣରେ ବୁଝିପାରିବା । ଲେଖନ ହେଉଛି ସବୁବେଳେ ଶାରିରୀକତାର ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଚିତ୍ରାଙ୍କନ ,ଏଇ କଥାଟି ତାଙ୍କଠାରୁ ଶିଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ ।
ବେଶ୍ କେତେଗୁଡିଏ ଚିଠିରେ ସେ କିଛିଦିନ ହେଲା ଲେଖୁଥିଲା,ସେ ମୋତେ ତାହାର ଅତି ନିକଟରେ ଚାହେଁ । ଆଗରୁ ସମୟ ଠିକ୍ କରିସାରିବା ପରେ ଗୋଟିଏ ସଂଜରେ ଆମେ ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖା କରିଥିଲୁ । ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ହଠାତ୍ ମନେ ହେଲା, ସେ ଭୟ ପାଇ ଯାଇଛି । ଜମାରୁ କିଛି କଥା କହୁ ନଥାଏ ସେ। ସେପରି ହେବାର କଥା, କାରଣ ସେ ସେତେବେଳେ ତଥାପି ବି ଜଣେ ଛାତ୍ର,ବୟସରେ ମୋ ଠାରୁ ଅନେକ ଛୋଟ । ତାହା ଛଡା ମୁଁ ଏମିତିରେ ଲେଖାଲେଖି କରେ । ଥିଏଟର୍ ର ଚେୟାର୍ ର ହାତରଖା ଉପରେ ତାହାର ଆଉ ମୋର ହାତ ପ୍ରାୟତଃ ଉଭୟଙ୍କୁ ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲା । ଶୋ ଶେଷ ହେଲାପରେ ମୁଁ ତାହାକୁ ମଦ ପିଇବାକୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲି । ଆମେ ଦୁହେଁ ତାହାପରେ ମସିଁୟେ- ଲା-ପ୍ରିନ୍ସ ର ଗୋଟିଏ ନିହାତି ଛୋଟ ପାନଶାଳାରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଥିଲୁ । ସେତେବେଳ ଯାଏଁ ମୁଁ ଆଉ ଆଗ ଭଳି ନିଶ୍ଚିତ ନଥିଲି,ତାହା ସହିତ ଶାରିରୀକ ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ନା ଚାହୁଁନାହିଁ, ଯଦିଓ ବିଗତ କେତେ ସପ୍ତାହ ହେଲା ମନ କହୁଥିଲା ସଂପର୍କଟା ଆଗକୁ ଆଗକୁ
ଯାଉ । ମୁଁ ଆଗ କଥା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲି, ଆଉ ସେ ଆରପଟୁ ମୋତେ ଦେଖୁଥିଲା । ଆଖପାଖରେ କେତେଗୁଡିଏ ଅଳ୍ପ ଉଚ୍ଚା ଟେବୁଲ ପଡିଥିଲା, ତାହାର ଚାରିପଟେ ଯୁବକଯୁବତୀ ମାନେ ଟୁଲ୍ ଉପରେ ବସିଥାନ୍ତି । ଗାଢ କଳାରଙ୍ଗର ଛୋଟ ସ୍କଟ୍ ପିନ୍ଧା ୱେଟର୍ ବାରଂବାର ଆମ ପାଖ ଦେଇ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥାଏ । ସେ ଆଲକହଲ୍ ମିଶା କକଟେଲ୍ କୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ପିଉଥାଏ ଆଉ ମୋ ସାମ୍ନା ରେ ଥିଲା ଫଳରସ୍,ଜୁସ୍ । ଏହା ହେଉଛି ଏପରି ଗୋଟିଏ କ୍ଷଣ ,ଯେତେବେଳେ ମନେ ହେବ,ଚାରିପାଖର ସବୁକିଛି ର ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥ ରହିଅଛି , କାରଣ ସେତେବେଳେ କିଛି ହିଁ ଘଟିନାହିଁ ,ଏବଂ ସମ୍ଭବତଃ କିଛି ହିଁ ଘଟିବ ନାହିଁ ।
ପାନଶାଳାରୁ ବାହାରକୁ ଆସିବା ପରେ ମୁଁ ତାହାକୁ ମୋ ଘରକୁ ଆସିବାପାଇଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲି ,ଯାହା ଫଳରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦଫା ଆମର ପାନପର୍ବ ଅବ୍ୟାହତ ରହିବ । ସେ ତତକ୍ଷଣାତ୍ ରାଜି ହୋଇଗଲା । ସେତେବେଳଯାଏଁ ଜାଣିନି ମୁଁ ତାହା ସହିତ ଦୈହିକ ସଂପର୍କ ରଖିବାକୁ ମୁଁ ଅସଲରେ ଚାହୁଁଛି ନା ନାହିଁ । ମନେ ହୋଇଥିଲା ଯେମିତି ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ନେବାର ଆଗରୁ ମୁଁ ଯେମିତି ମୋ ନିଜକୁ ଆଉ କିଛି ସମୟ ଦିଏ । ଏକଥା ବି ନିଜେ ବୁଝି ପାରୁଥିଲି , ତାହାକୁ ନିଜ ଘରକୁ ଏମିତି ଡାକିନେବା ଟା ସେହି ସମ୍ଭାବନାକୁ ଆଉ ଟିକିଏ ତେଜି ଦେଉଛି । ଗାଡିରେ ବସିବା ପରେ ଗୋଟିଏ ପପ୍ ସଙ୍ଗୀତ ର କାସେଟ୍ ପ୍ଲେୟାର୍ ରେ ବଜାଇଥିଲି । ଯେତେଥର ଗିୟର୍ ଚେଞ୍ଜ କରୁଥାଏ ସେତେଥର ମୋ ହାତ ତାହାର ଜଙ୍ଘକୁ ଛୁଉଁଥାଏ ।
ଘରେ ଆମେ ଦିଜଣ ବେଶ୍ ଦୂରରେ ପଡିଥିବା ଦୁଇଟି ହାତବାଲା ଚେୟାର୍ ରେ ବସିଥିଲୁ ।
” କ’ଣ ପିଇବ,ତମର ପ୍ରିଫରେନ୍ସ କ’ଣ ?” ଏଇମିତି କିଛି ଛୋଟକାଟର ବାକ୍ୟ ବିନିମୟ ବ୍ୟତୀତ ଯାହାକୁ ପ୍ରକୃତରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ବୋଲି କୁହାଯାଏ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାହା ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ନଥାଏ । ଆମେ ମାନେ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିଲୁ । ଆରମ୍ଭ କରିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ମୋତେ ହିଁ ନେବାକୁ ପଡିଲା । ମୁଁ ଭଲଭାବରେ ଏହା ଭିତରେ ବୁଝି ଯାଇଥିଲି ଯେ,ମୁଁ ସାମ୍ନାକୁ ଆଗେଇ ନଆସିଲେ ସେମିତି କିଛି ଘଟିବ ନାହିଁ ।
ସେତେବେଳେ କ’ଣ କରିବା ଠିକ୍ ହେବ, ସେମିତି କିଛି ଭାବି ନଥିଲି। ଖାଲି ମୋର ମନେ ହୋଇଥିଲା ଯେ,ମୋତେ ଏଇଲେ କ’ଣ କିଛି ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ହେବ । ଚେୟାର୍ ରୁ ଉଠି ପଡିଲି,ତା’ ଆଡକୁ ଆଗେଇ ଗଲି ଆଉ ତା’ ମଥାର କେଶ ଉପରେ ନିଜର ହାତକୁ ବୁଲାଇ ନେଲି । ସେ ମୋ ଶରୀର ରେ ନିଜର ମୁହଁକୁ ଚାପି ଧରିଲା ଆଉ ତାହାପରେ ଉଠି ଛିଡାହୋଇ ମୋତେ ଏକ ବଣ୍ୟ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ଜଡାଇ ଧରିଲା । ଟେର୍ ପାଉଥିଲି ସେତେବେଳ ଯାଏଁ ଅଚିହ୍ନା ଗୋଟିଏ ଲିଙ୍ଗ ଦୁଇଜଣଙ୍କର ପୋଷାକକୁ ଭେଦ କରି ମୋତେ ଚାପ ଦେଉଥାଏ । ସେଥିରେ ଏହିପରି ଜୋର୍ ଆଉ ଦୃଢତା ଥିଲା ,ଯାହାର ନୀରବତାର ଅର୍ଥ ସେହି ସଂଧ୍ୟାରେ ପରିଷ୍କାର ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ।
ସେ ଚାଲିଗଲା । ପରଦିନ,ମୁଁ ଆଉଥରେ ସେହି ରାତିରେ ଘଟିଯାଇଥିବା ଘଟଣାମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିଚାରଣ କରୁଥିଲି । ପ୍ରଥମ ଥର ତାହାର ଲିଙ୍ଗ ଦେଖିବାର ମୁହୂର୍ତ୍ତ – ଯାହା ସବୁବେଳେ ବର୍ଣ୍ଣନାର ଅତୀତ ଗୋଟିଏ କ୍ଷଣ,ଏବଂ ପରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ କଣ୍ଡୋମ୍ ରେ ନିଜକୁ ଅଧା ଆଢୁଆଳ କରୁଥିବା ବେଳର ଦୃଶ୍ୟ ମୋତେ ଆଲୋଡିତ କରୁଥାଏ । ମୋ ଆଡୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ପ୍ରଥମ ଇଂଗିତର କଥା ବି ମୋର ମନେ ପଡିଗଲା,ତାହାର ମଥାର କେଶରେ ହାତ ବୁଲାଇବା, ଏମିତି ଆରମ୍ଭଟିଏ ନଥିଲେ ତ ଆଉ ପରେ କିଛି ଘଟି ନଥାନ୍ତା । ଅନ୍ୟ ଯେ କୌଣସି କିଛି ର ଅପେକ୍ଷା ଏହି ସଙ୍କେତର ସ୍ମୃତିଟି ମୋତେ ପ୍ରାୟ ରତିସ୍ଖଳନ ର ସୁଖ ଭଳି ତୀବ୍ର,ପ୍ରବଳ ଆନନ୍ଦରେ ଭରି ଦେଉଥାଏ । ମନକୁ ଆସିଲା ଗୋଟିଏ ବହିର ପ୍ରଥମ ବାକ୍ୟଟି ଲେଖା ହୁଏ ଯେମିତି,ଇଏ ଠିକ୍ ସେହିପରି । ଯେମିତି ଏଇଟି ବି ସାରା ଜଗତରେ କିଛି ଗୋଟିଏ ଘଟାଇପାରିବାର ଇଚ୍ଛାରୁ ଉତ୍ସାରିତ ହୋଇଯାଇଛି । ମନେ ହେଲା ଜଣେ ନାରୀ ପାଇଁ, କୌଣସି ପ୍ରକାର ସଂକୋଚହୀନ ଭାବରେ କଲମ ଚଳାଇବାର ସ୍ୱାଧୀନତା ଯେମିତି କୌଣସି ପୁରୁଷର ଶରୀରରେ ପ୍ରଥମ ରମଣୀ ହିସାବରେ କାମନାବିଜଡିତ ସ୍ପର୍ଶ ଭଳି ହିଁ ।
ଆମର ପ୍ରେମର ସମୟ, ଅକ୍ଟୋବର ର ଗୋଟିଏ ରବିବାର । ବିଛଣାରେ ଛବି ଆଙ୍କିବାର କାଗଜକୁ ବିଛାଡି ତାହାରି ଉପରେ ଶୋଇପଡିଥିଲି ମୁଁ । ସେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା ତାହାର ବୀର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ମୋର ମାସିକର ରକ୍ତ ଉଭୟ ମିଶିଯାଇ ଅସଲରେ କେଉଁ ଭଳି ଛବି ତିଆରି କରିପାରେ ।
ପରେ ଆମେମାନେ ଛବିଟିକୁ ଦେଖିଥିଲୁ । ସେଇଟି ସେତେବେଳେ ତଥାପି କିଛି ପରିମାଣରେ ଓଦା ଥାଏ । ଆମେମାନେ ଗୋଟିଏ ନାରୀର ଛବି ଦେଖିବାକୁ ପାଇଥିଲୁ, ଯାହାର ମୋଟା ମୁହଁ ତାହାର ମୁଖମଣ୍ଡଳ କୁ ଗିଳି ଖାଇଦେବାକୁ ବସିଛି । ଯାହାର ଶରୀର ପ୍ରବହମାନ ଏବଂ ବିବର୍ଣ୍ଣ । ଏବଂ ତାହାର ଯାହା ଆକାର ରହିଛି ତାହାକୁ ସେ ହରାଇ ବସିଛି । ଅଥବା ହୁଏତ ସେ ଉତ୍ତର ଗୋଲାର୍ଦ୍ଧର ଆଲୋକ,ବା ହୁଏତ ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ।
ଆହୁରି ଆଗରୁ କାହିଁକି ଏହି ଧାରଣାଟି ମନକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ ସେଇ କଥା କୁ ଭାବି ଆମକୁ ଭାରି ମଜା ଲାଗୁଥାଏ । କିଏ ଜାଣେ ଅନ୍ୟମାନେ ଏଇ ଭଳି ସମାନ ଭାବରେ କଥାଟିକୁ ଭାବୁଥିଲେ କି ନାହିଁ ! ପରଦିନ ସେ ସେହି ଛବିଟିକୁ ଫ୍ରେମ କରି ତାହାର ଘରର କାନ୍ଥରେ ଟଙ୍ଗାଇ ଦେଇଥିଲା ।
ପରବର୍ତ୍ତି ଦୁଇତିନିମାସ ଆମେମାନେ ଗୋଟିଏ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲୁ । ଏହି ଘଟଣା ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଅତିରିକ୍ତ ଆନନ୍ଦ ଥିଲା । ରତିସ୍ଖଳନ ହୋଇଗଲେ ସବୁର ଯେ ଶେଷ ହୋଇଯାଏ,ଏକଥା ନୁହଁ ,ଏହାର ଗୋଟିଏ ଆବେଶ ତଥାପି ରହିଯାଇଥାଏ – ଏହି ଭଳି ଗୋଟିଏ ଧାରଣା ରୁ କାଗଜ ଉପରେ ଆମେ ତାରିଖ ଆଉ ସମୟ ଲେଖି ରଖୁଥିଲୁ,ଯାହା ସାଧାରଣତଃ କୌଣସି ଶିଳ୍ପକର୍ମ ର ଉପରେ କରାଯାଇଥାଏ ।
ଲେଖାଲେଖି ଏବଂ ଶାରିରୀକ ପ୍ରେମ । ମୁଁ ଅନୁଭବ କରେ ,ଏଇ ଦୁଇଟି ପରସ୍ପର ସହ ସଂଯୁକ୍ତ । ଏହାକୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ବୁଝାଇବା ସମ୍ଭବ ନୁହଁ । ମୁଁ ଯାହା କରିପାରିବି ତାହା ହେଉଛି କେବଳ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡିକର ବିବରଣୀ ଲେଖି ରଖିବା, ଯେଉଁ କ୍ଷଣଗୁଡିକ ମୋ ନିକଟରେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଧରା ଦେଇଥାଏ ।
