ମୂଳ ଇଂରାଜୀ: ରେମଣ୍ଡ କାର୍ଭର
ଟୋକା ଜାମା ଯୋଡ଼ ହେଇ ଧଳା ଟୋପି ଓ ଚଟି ହଳେ ପିନ୍ଧି ଖଟ କଡରେ ଥିବା ଗୋଟେ ସାନ ଝୁଲଣରେ ଶୋଇଥିଲା । ଝୁଲଣଟିରେ ନୂଆ କରି ରଙ୍ଗ ଦିଆଯାଇଥିଲା ଓ ଗୋଟେ ହାଲକା ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଫିତା ବନ୍ଧା ଯାଇଥିଲା ଏବଂ ଗୋଟେ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ପତଳା ରେଜେଇ ଘୋଡେ଼ଇ ଦିଆଯାଇଥିଲା । ଚାରି ପାଖରେ ତା’ର ଛୋଟ ଛୋଟ ତିନି ଭଉଣୀ, ଜେଜି ମା ଓ ଏଯାଏଁ ବିଛଣାରୁ ନିଜେ ଉଠିପାରୁ ନଥିବା ତା’ ମା ଘେରିଯାଇ, ପିଲାଟି କେମିତି ଏକ ଲୟରେ ଅନେଇ ରହୁଥିଲା ଓ ହାତ ମୁଠାକୁ ପାଟି ପାଖକୁ ଉଠଉଥିଲା ଦେଖୁଥିଲେ । ସେ ହସୁ ନଥିଲା କି ମୁରୁକି ହସା ବି ଦେଉ ନଥିଲା । ହେଲେ ତା’ ଭଉଣୀଟି ତା’ ଚିବୁକରେ ଟିକେ ହାତ ମାରିଦେଲେ ସେ ଆଖି ମିଟିକା ମାରୁଥିଲା ଓ ଦୁଇ ଓଠ ମଝିରୁ ଜିଭ ଟିକେ ବାହାର କରି ପୁଉଣି ଭିତରକୁ ନେଇଯାଉଥିଲା ।
ବାପା ରୋଷେଇ ଘରେ ଥିଲେ ଓ କୁନି ପୁଅ ସାଙ୍ଗରେ ଅନ୍ୟମାନେ ଖେଳୁଥିବାର ଶୁଣିପାରୁଥିଲେ ।
“ତୁ କାହାକୁ ଭଲପାଉଛୁ ରେ ଟୋକା?” ଫିଲିସ୍ ପଚାରିଲା ଓ ପୁଅର ଚିବୁକରେ ଟିକେ ହାତ ମାରିଦେଲା ।
“ସେ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭଲପାଉଛି । ହେଲେ ପ୍ରକୃତରେ ବାପାଙ୍କୁ ହିଁ ବେଶି ଭଲପାଉଛି, କାରଣ ବାପା ବି ଜଣେ ପୁଅପିଲା ନା ।” ଫିଲିସ୍ ପୁଣି କହିଲା ।
ଏଥର ଜେଜିମା ଖଟ ଧାରରେ ବସିପଡ଼ି କହିଲେ; “ହେଇ ଦେଖ ଦେଖ, ଏ ଟୋକାର ଛୋଟିଆ ହାତକୁ । କେତେ ସୁନ୍ଦରିଆ ଅଉ ମୋଟା ରୋଟା ହେଇଛି । ଆଉ ତା’ କୁନି କୁନି ଆଙ୍ଗୁଠିକି ଦେଖ ବା, ଅବିକଳ ତା ମା ଭଳିଆ ହେଇଛି ।”
“ମୋ ଧନ ସୁନ୍ଦୁରିଆ ହେଇଛି ନା?” ତା ମା’ ପଚାରିଲେ ଓ କହିଲେ “ମୋ ଛୁଆ ଏକଦମ୍ ସୁସ୍ଥସବଳ ହେଇଛି ।” ତାପରେ ସେ ନଇଁ ପଡ଼ି ପୁଅର କପାଳରେ ଚୁମା ଦେଲେ ଓ ତା’ ହାତକୁ ଟିକେ ଛୁଇଁଦେଇ କହିଲେ; “ଆମେମାନେ ବି ତାକୁ ଭଲପାଉଛେ ।”
“ହେଲେ ଇଏ କାହା ଭଳିଆ ଦେଖାଯାଉଛି ଯେ?” ଆଲିସ୍ ବଡ଼ ପାଟିରେ ପଚାରିଲା । ଏଥର ସମସ୍ତେ ଝୁଲଣର ଆହୁରି ପାଖକୁ ଲାଗିଯାଇ ଚାରିକତି ଛିଡାହେଇ ଟୋକା ପ୍ରକୃତରେ କାହା ଭଳିଆ ଦିଶୁଛି ଜାଣିବାକୁ ଅନେଇଲେ ।
“କି ସୁନ୍ଦରିଆ ଆଖି ଦିଇଟା ହେଇଛି ।” କାରୋଲ୍ କହିଲା ।
“ଆରେ ସବୁ ସାନ ଛୁଆଙ୍କର ଆଖି ସୁନ୍ଦୁରିଆ ହେଇଥାଏ ।” ଫିଲିସ୍ ଉତ୍ତର ଫେରାଇଲା ।
“ଟୋକାଟା ତା ଜେଜବାପାର ଓଠକୁ ପୁରା ଛିଣ୍ଡେଇ ଆଣିଛି । ଦେଖୁନା ତା’ ଓଠକୁ….” ଜେଜେ ମା କହିଲେ ।
“ମୁଁ ଜାଣିନି । ମୋତେ କାଇଁ ସେମିତି କିଛି ଜଣାପଡ଼ୁନି” ପିଲାର ମା’ କହିଲେ ।
“ତା’ ନାକ! ତା’ ନାକକୁ ଟିକେ ଦେଖ ।” ଆଲିସ୍ ପୁଣି ଚିଲେଇଲା ।
“ତା’ ନାକ ପୁଣି କ’ଣ ହେଲା..” ମା କହିଲେ ।
“ଏଇଟା ଗୋଟେ କାହା ନାକ ଭଳି ଦିଶୁଛି ।” ଝିଅ ଉତ୍ତର ଦେଲା ।
“ମୁଁ ତ ଜାଣିପାରୁନି, ମୋତେ ସେମିତି କିଛି ଲାଗୁନି ତ!” ପିଲାର ମା’ କହିଲେ ।
“ହେଲେ ଏଇ ଓଠ ଦିଇଟା…..” ଜେଜିମା ଗୁଣୁ ଗୁଣେଇଲେ ଓ ଟୋକାର ହାତ ଉପରୁ ରେଜେଇ କାଢି ତା’ ମୁଠା ଫିଟେଇ ଆଙ୍ଗୁଳିମାନଙ୍କୁ ଖୋଲି ପକେଇ କହିଲେ; “ଏଇ କୁନି କୁନି ଆଙ୍ଗୁଠି ଗୁଡାକ….”
“ଇଏ କାହା ଭଳିଆ ଦେଖାଯାଉଛି?”
“ଇଏତ କାହା ଭଳି ବି ଦିଶୁନି ।” ଫିଲିସ୍ କହିଲା । ଏବେ ସମସ୍ତେ ଆହୁରି ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସିଲେ ।
“ଆରେ ମୁଁ ଜାଣିଛି, ମୁଁ ଜାଣିଛି, ଏଇଟା ବାପାଙ୍କ ଭଳିଆ ହିଁ ଦେଖାଯାଉଛି ।” ଏଥର ସମସ୍ତେ କୁନି ପିଲାକୁ ଟିକେ ନିରିଖେଇ ଦେଖିଲେ ।
“ହେଲେ ବାପା କାହା ଭଳିଆ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି?” ଫିଲିସ୍ ପଚାରିଲା ।
“ବାପା କାହା ଭଳିଆ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି?” ଆଲିସ୍ ଦୋହରାଇଲା । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଏକାଥରେ ରୋଷେଇଘରେ ସେମାନଙ୍କୁ ପଛ କରି ବସିଥିବା ବାପାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନେଇଲେ ।
“କାହିଁକି କାହା ଭଳିଆ ନୁହେଁ!” ଫିଲିସ୍ କହିଲା ଓ ଟିକେ ନାକ ସୁଁ ସୁଁ କରି କାନ୍ଦିଲା ।
“ଧେତ୍ .. ।” ଜେଜିମା ଏତିକି କହି ବାହାରକୁ ଟିକେ ଅନେଇଲେ ଓ ଆଖି ଫେରେଇ କୁନି ପୁଅକୁ ଚାହିଁଲେ ।
“ବାପା କାହା ଭଳିଆ ବି ଦିଶନ୍ତିନି!” ଆଲିସ୍ କହିଲା ।
“ତଥାପି କାହା ଭଳିଆ ଗୋଟେ ତ ନିହାତି ଦିଶିବା ଦରକାର ।” ରିବନ ଫିତାରେ ଆଖିର ଲୁହକୁ ପୋଛି ପୋଛି ଫିଲିସ୍ କହିଲା । କେବଳ ଜେଜିମାଙ୍କୁ ଛାଡିଦେଇ ଅନ୍ୟମାନେ ଟେବୁଲରେ ବସିଥିବା ବାପାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନେଇଲେ । ସେଇ ଚେୟାରରେ ବସି ବାପା ବୁଲି ପଛକୁ ଅନେଇଲେ । ତାଙ୍କ ମୁହଁ ଏକଦମ୍ ଭାବଶୂନ୍ୟ ଓ ପୁରା ଶେଥା ଦିଶୁଥିଲା ।
