ବଲେଚା

ମୂଳ ଗୁଜୁରାଟୀ: ଭୂପେନ୍ ଖାକର୍ || ଅନୁବାଦ: ରମାକାନ୍ତ ସାମନ୍ତରାୟ

ମୋର ଡେରି ହେଇ ସାରିଥିଲା ।

ତରତରରେ ‘ଇ’ ରୁଟରେ ଯାଉଥିବା ଡବଲ୍ ଡେକର୍ ବସରେ ଉଠିଗଲି । ଫ୍ଲୋରା ଫାଉଣ୍ଟେନରେ ଯାଇ ମୋ ଅଫିସ୍ । ପହଞ୍ଚିବାକୁ କିଛି ସମୟ ନିଶ୍ଚୟ ଲାଗିବ ।

ମୋର ଡେରି ହୋଇ ସାରିଥିଲା ।

ଆଜିବି ମୋତେ ଅଫିସ୍ ରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ମାଲିକର କଳଗାଉଣା ଶୁଣିବାକୁ ହେବ । ମଣିଷ ଯେତେ ତରତରରେ ସହଳ ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ବି ସବୁଦିନ ଡେରି ହେଇଯାଉଛି । ବସ୍ ସାରା ଲୋକ ଭର୍ତ୍ତି । ବସିବାକୁ ଗୋଟେ ବି ସିଟ୍ ଖାଲି ନାହିଁ । ତ ମୁଁ ବସ୍ ଉପର ମହଲାକୁ ଚଢ଼ିଗଲି ଆଉ ସିଧା ଯାଇ ଆଗପଟ କାଚ ପାଖ ସିଟ୍ ରେ ଯାଇ ବସିପଡ଼ିଲି ।

ପାଖରେ ଖୁଚୁରା ନାହିଁ । କଣ୍ଡକ୍ଟର ଟିକଟ ଦେଇ ପଇସା ମାଗିଲାରୁ ଯାଇ ଜାଣିଲି । ପକେଟ୍ ବ୍ୟାଗ୍ ସବୁ ଅଣ୍ଡାଳିଲା ପରେ ବି ଆଠଣିଟିଏ ବାହାରିଲାନି । କଣ୍ଡକ୍ଟରକୁ ଦଶଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍ ଟେ ବଢେ଼ଇଲାରୁ ଶଳାଟି ଫିଡିକି ଗଲା । ଆଉ ଚିଡିଚିଡା ମରାଠୀରେ କହିଲା ।

-ଦଶଟଙ୍କିଆ ଦେଖାଅନି, ଜଲଦି ଖୁଚୁରା କାଢ଼….

-ମୋ ପାଖେ ମୋଟେ ଖୁଚୁରା ନାହିଁ । ଥିଲେ କ’ଣ ଦେଇନଥା’ନ୍ତି? ମୁଁ ବୁଝେଇ କହିଲି ।

-ତ ଆଗ ଛକରେ ଓହ୍ଲେଇ ପଡ଼….

ସିଧାସଳଖ ଆହୁରି ବିରକ୍ତ ହେଇ କଣ୍ଡକ୍ଟର ଉତ୍ତର ଫେରାଇଲା ।

ମୋର ଆଉ କିଛି କହିବାର ନଥିଲା । ଅସହାୟ ହୋଇ ଚାରିକତି ଆଖି ପକେଇଲି । ଧଳା ଖଦିର କୁର୍ତ୍ତା ଆଉ ଚୁଡ଼ିଦାର ପିନ୍ଧିଥିବା ଦରବୁଢ଼ା ଲୋକ ଜଣେ ଟିକିଏ ଦୂରରେ ବସିଥିଲେ । ସେ ମୋ ଅସହାୟତାକୁ ବୁଝିଲେ କି କ’ଣ, କଣ୍ଡକ୍ଟରକୁ ଡାକି ମୋ ପାଇଁ ପଇସା ଦେଇଦେଲେ ।

ମୁଁ ଉଠିପଡ଼ି ଧନ୍ୟବାଦ କହିବାରୁ ସେ କହିଲେ- ଠିକ୍ ଅଛି । ଏମିତି ହୁଏ ।

ମୁଁ ତା’ପରେ ତାଙ୍କର ନାଁ ଆଉ ଠିକଣା ପଚାରିଲି ଓ ତରତରରେ ବସ୍ ଟିକଟ୍ ପଛରେ ବଙ୍କା ତେଢ଼ା ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖିଲି ।

ବମ୍ବେ ମ୍ୟୁଚୁଆଲ୍ ବିଲ୍ଡିଙ୍ଗ୍ । ଫାଷ୍ଟ ଫ୍ଲୋର୍ । ଠିକଣା ଲେଖିସାରି ବ୍ୟାଗ୍ ରେ ରଖିଲାବେଳକୁ ସେ ହିନ୍ଦୀରେ କହିଲେ-

-ମୁଁ ଓକିଲାତି କରେ । ସୁବିଧା ହେଲେ ଆଜି ସଞ୍ଜରେ ଆସୁନା? ଆରାମରେ ବସି କଥା ହେବା । ହେଲେ ଏ ବସ୍ ଟିକଟ ପଇସା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତମ ପାଖରୁ ଆଉ ଫେରସ୍ତ ନେବିନି…

ବିଭିନ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତା ଭିତରେ ମୁଁ ଏସବୁ ଘଟଣା ଖୁବ୍ ଶିଘ୍ର ଭୁଲିଗଲି । ଦିନେ ବ୍ୟାଗ୍ ରୁ ପୁରୁଣା କାଗଜପତ୍ର ବାହାର କରି ସଫା କଲାବେଳକୁ ଗୋଟେ ପୁରୁଣା ବସ୍ ଟିକଟ ପାଇଲି । ଟିକଟକୁ ମକଚି ଫୋପାଡ଼ିବାକୁ ଯାଉଛି ତ ଦେଖିଲି ଟିକଟ ପଛରେ କିଛି ଲେଖାଯାଇଛି । ମକଚା ଟିକଟଟିକୁ ସିଧା କରି ପଢ଼ିଲାରୁ ଜାଣିଲି ବଲେଚାଙ୍କ ଠିକଣା ।

ମୁଁ ମନେ ମନେ ଠିକ୍ କଲି ଆଜି ସଞ୍ଜରେ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖାକରିବି ।

ସେଦିନ ଠିକ୍ ସଞ୍ଜରେ ବଲେଚାଙ୍କ ଅଫିସ ଭିତରକୁ ପଶିଲା ବେଳକୁ ସେ ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ହାମୁଡେ଼ଇ ପଡ଼ି କିଛି ଲେଖାଲେଖିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ଛୋଟିଆ ଗୋରା ମୁହଁରେ କଳାମୋଟା ଫ୍ରେମ୍ର ଚଷମା ଆଖି ତଳକୁ ଖସି ଠିକ୍ ନାକ ଉପରେ ଲଟକି କରି ଥାଏ । ମୁଁ ପହଞ୍ଚିବାରୁ ସେ ତାଙ୍କ ଚଷମା ସଜାଡ଼ି ମୋତେ ଅନେଇଲେ ଓ ହିନ୍ଦୀରେ କହିଲେ-

-ବହୁତ ଦିନ ପରେ… । ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ତମେ ବୋଧେ ମୋତେ ଭୁଲିଗଲଣି ।

-ନାଇଁ… ନାଇଁ… ଆଜ୍ଞା, କି କଥା କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ?

ଏଇ ଆମ ଅଫିସ୍ କାମ ଚାପାରେ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି ଯେ ଆସିପାରୁନଥିଲି ।

ମୁଁ ମିଛ କହିଲି ।

-ଆଚ୍ଛା ହଉ ହଉ ଠିକ୍ ଅଛି କହି ସେ ମୋତେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପଡ଼ିଥିବା ଚେୟାର୍ ଦେଖେଇଲେ ବସିବା ପାଇଁ । ତା’ପରେ ପଚାରିଲେ ।

-କୋଉ ଅଫିସ୍ ରେ କାମ କରୁଛ?

-ମୁଁ ବି.କମ୍ ସାରି ଜଣେ ଚାଟାର୍ଡ ଆକାଉଣ୍ଟାଣ୍ଟ ଙ୍କ ପାଖରେ କାମ କରୁଛି ।

ବିନମ୍ରରେ କହିଲି ମୁଁ ।

-ଆଚ୍ଛା ଆଚ୍ଛା… ତମେ ତା’ହେଲେ ଆଗକୁ ଜଣେ ଚାଟାର୍ଡ ଆକାଉଣ୍ଟାଣ୍ଟ ହବାର ଯୋଜନା ରଖିଛ । ନାଇଁ ?

ଏତିକି କହି ସେ ମୋ ପିଠିରେ ହାତ ମାରିଦେଲେ । ସେ ଟିକେ ଭାବପ୍ରବଣ ଲାଗୁଥାନ୍ତି । ଭାବପ୍ରବଣ ହେଇ ସେ କହିଲେ-

-ତମକୁ ସେଦିନ ବସ୍ ରେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ମୋର ମୋ ପୁଅ କଥା ମନେ ପଡ଼ିଗଲା । ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ତମ ପାଇଁ ଟିକଟ ପଇସା ଦେଇ ଦେଇଥିଲି ଆଉ ତମକୁ ମନା କରିଥିଲି ପଇସା ଫେରସ୍ତ ନବାକୁ ।

-ଆପଣଙ୍କ ପୁଅ ?… ମୁଁ ପଚାରିଲି ।

-୧୯୪୭ ପାର୍ଟିସନ୍ ବେଳେ ଆମେ ସିନ୍ଧ୍ ଛାଡି ଟ୍ରେନ୍ ରେ ହାଇଦ୍ରାବାଦ ପଳେଇ ଆସିଥିଲୁ । ସେତବେଳର ସେ ଦଙ୍ଗାରେ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ମୋ ପୁଅକୁ ସେମାନେ ସେଇଠି ହାଣି ପକେଇଥିଲେ ।

ମୁଁ ଏଯାଏଁ ବି ସେଦିନର ସେ ଘଟଣା ଭୁଲିପାରୁନି ।

ବଲେଚାଙ୍କ ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହେଇଯାଇଥିଲା । ଗୋଟେ ଧଳା ଖଦିର ରୁମାଲରେ ସେ ଏଥର ଆଖି ପୋଛିଲେ ଓ ମୋତେ ଚାହିଁ ଟିକେ ହସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ । ତା’ପରେ ସେ ମୋ ଜଙ୍ଘ ଉପରେ ଆଦରରେ ହାତ ରଖିବାରୁ ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଟିକେ ଘୁଞ୍ଚିଯାଇ ତାଙ୍କ ଗାଲକୁ ଟିକେ ଗେଲ କରିଦେଲି ।

ଏଥର ସେ ମୋତେ ଆହୁରି ପାଖକୁ ଭିଡ଼ିନେଲେ ।

ୟା’ପରେ ଆମର ପ୍ରାୟ ଅନେକ ସଞ୍ଜରେ ଦେଖାହେଲା । ସେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ ମୁଁ ସେଇଠି ବସି ଗପ-ପଂପ ବହି କିଛି ଗୋଟେ ପଢୁଥିଲି କିମ୍ବା ତାଙ୍କର କିଛି କାମନଥିଲେ ଆମେ ବସି ଗପ-ସପ କରୁଥିଲୁ ।

ସେ କେବେ କେବେ ଗପୁଥିଲେ-

-ମୁଁ ଲାହୋରରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲି । ଓକିଲ ହେଲାପରେ ଯାଇ ମୁଁ ଗାନ୍ଧିଙ୍କ ଦର୍ଶନରେ ପ୍ରଭାବିତ ହେଲି । ୧୯୪୦ରୁ ମୁଁ ସିନ୍ଧ୍ ର ବିଭିନ୍ନ ସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ସାମିଲ୍ ହେଲି ଓ ସିନ୍ଧ୍ ସୋସାଇଟିର ସେକ୍ରେଟାରୀ ହେଇଥିଲି । ଆମେ ଅନେକଗୁଡେ଼ ମହିଳା ସଙ୍ଗଠନ ଆଉ ଯୁବ ସଙ୍ଗଠନ ଗଢ଼ି ଲୋକମାନଙ୍କ ଭଲ ପାଇଁ ବହୁତ ଗୁଡେ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ କରୁଥିଲୁ । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ହିଁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ହିଂସା ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଓ ଅନେକ ସିନ୍ଧ ପରିବାର ତଳି ତଳାନ୍ତ ହେଇଗଲେ । ଦେଶ ବିଭାଜନ ପରେ ସେଥିରୁ ଅନେକ ପରିବାର ପାକିସ୍ଥାନ ଛାଡ଼ି ଭାରତ ପଳେଇ ଆସିଲେ ।

ପୁଣି କେବେ କହୁଥିଲେ

-ବୁଝିଲ ପୁଅ… ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ସକାଳୁ ସୂତା କାଟୁଥିଲି । ଯଦି ତମେ ପ୍ୟାରେଲାଲ୍ ଙ୍କ ଲାଷ୍ଟ ଫେଜ୍ ପଢିନ ପଢ଼….

ଦିନେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଅଫିସ୍ ରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲି ଜଣେ ପାଖାପାଖି ପଇଁଚାଳିଶ ବର୍ଷ ବୟସର ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ତାଙ୍କ ଠିକ୍ ସାମ୍ନାରେ ବସିଥାଏ । ଦୁହେଁ ଆଖିରେ ଆଖିରେ ଠରାଠରି ହେଇ ସିନ୍ଧିରେ କଥା ହେଉଥାନ୍ତି ।

ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବି କି ନାହିଁ ବୋଲି ଦୋ ଦୋ ପାଞ୍ଚ ହେଲା ବେଳକୁ ସେ ମୋତେ ଡାକିଲେ

-ପୁଅ… ଆସ… ଆସ… ଭିତରକୁ ଆସ…

ମୁଁ କୁନ୍ଥୁ କୁନ୍ଥୁ ହେଇ ଭିତରକୁ ଗଲି ଓ ସେ ତାଙ୍କ ଚେୟାର ପାଖରେ ପଡିଥିବା ଖାଲି ଚେୟାରରେ ମୋତେ ବସିବାକୁ କହିବାରୁ ବସିଲି । ସେ ମୋ ଜଙ୍ଘକୁ ଟିକେ ଥାପୁଡେଇଦେଲେ ଓ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ସାଙ୍ଗରେ କଥା ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ । ମୁଁ ସିନ୍ଧି ବୁଝିପାରୁନଥିଲେ ବି ସେମାନଙ୍କ କଥାରୁ ଏତିକି ବୁଝିପାରୁଥିଲି ଯେ, ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି କିଛି ଗୋଟେ ଅସୁବିଧାରେ ଅଛି ଓ ବଲେଚା ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ।

ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଥାଏ ଆଉ ଶୁଣୁଥାଏ । ତା’ପରେ ହଠାତ୍ ସେମାନଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତାର ବିଷୟବସ୍ତୁ ବଦଳିଗଲା । ସେମାନେ ହଠାତ୍ ବାଳୁଙ୍ଗା ଜୋକ୍ସ ଆଉ ବିଭିନ୍ନ ବେଧୁଆ କଥାବାର୍ତ୍ତା ସହ ଆଖି ମରାମରି ହେଇ ପରସ୍ପର ମଜା ଉଠେଇଲେ । ଏଇ ମଉଜ ମସ୍ତି ଭିତରେ ମୋ ଜଙ୍ଘକୁ ସେ ଏଥର ଆହୁରି ଜୋରରେ ଚାପି ଧରିଲେ । ସେମାନଙ୍କର ଏମିତି ଖୋଲାମେଲା ବେଧୁଆ କଥାବାର୍ତ୍ତା ମୋତେ ଟିକେ ଉତ୍ତେଜିତ କରିସାରିଥାଏ । ଏକା ମୁଁ ନୁହେଁ ମୋତେ ତ ଲାଗୁଥାଏ ଆମେ ତିନିହେଁ ସେତବେଳକୁ ହୁଏତ କାମାତୁର ହୋଇସାରିଥିଲୁ ।

ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଜଣକ ତା’ପରେ ବାହାରିଗଲେ ।

ମୁଁ ଉଠିଲି ।

କିନ୍ତୁ ବଲେଚା ମୋତେ ଅଟକାଇଲେ ଓ କହିଲେ ।

-ତା ନାଁ ଦିବ୍ୟା । ମୋ ଭଳିଆ ସିଏ ବି ଏକଦା ଦେଶ ବିଭାଜନ ବେଳେ ସିନ୍ଧ୍ ଛାଡି ଭାରତ ପଳେଇ ଆସିଥିଲା । ତା ଗେରସ୍ତ ଗୋଟେ ଉଡାଜାହାଜ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ମରିଯାଇଛି । ଏବେ ତାର ନିଜର ବୋଲି କେହି ନାହିଁ । ବିଚାରୀର ପଇସାପତ୍ରର ବଡ଼ ଅଭାବ । ବଡ଼ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟରେ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ସାଙ୍ଗରେ ଏକୁଟିଆ ରହୁଛି । ମୁଁ ଏମିତି କେବେ କେବେ ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ।

ମୋତେ ଲାଗିଲା ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଗୋଟେ ପ୍ରେମ-ଫ୍ରେମ ଭିତିରିଆ ସମ୍ପର୍କ ଅଛି । କାହିଁକିନା ତାଙ୍କ କଥା ଭିତରେ ମୁଁ ଚେୟାରରୁ ଉଠୁ ଉଠୁ ମୋ ଗାଲରେ ବେଶ୍ ଗୋଟେ ସୁହାଗିଆ ଚୁମା ଦେଲେ ।

ବଲେଚାଙ୍କ ଘର ଚୈପାଟି ପାଖରେ । ଦିନେ ମୁଁ ସିଧାସଳଖ ତାଙ୍କ ଘର ପାଖରେ ପହଂଚି, କାଠ ସିଡି ଚଢ଼ି ଚଢ଼ି ତିନି ମହଲା ଉପରକୁ ଉଠିଗଲି । ମୁଁ ପହଁଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସେ ଷ୍ଟୋଭ୍ ରେ କିଛି ରାନ୍ଧୁଥିଲେ । ଯୋଉ ମଳିଛିଆ ଗଞ୍ଜି ପିନ୍ଧିଥିଲେ ସେଇଟା କଣା କଣା ହେଇଯାଇଥିଲା । ବଲେଚାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଖଟରେ ଚୁପ୍ ଚାପ ଶୋଇଥିଲେ ।

ସେ ମୋତେ ତାଙ୍କ ଦୁଆର ମୁହଁରେ ହଠାତ୍ ଦେଖି ଖୁସି ହୋଇଗଲେ ଓ କହିଲେ-

-ଆରେ ତମେ ମୋ ଘରକୁ ଆଜି ପ୍ରଥମ କରି ଆସିଲ । ଆସିଲଣି ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ତତଃ କପେ ଚା’ ପି କରି ଯିବାକୁ ହେବ ।

ତା’ପରେ ସେ ଷ୍ଟୋଭ୍ ରେ ଆଉ ଗୋଟେ ଡେକ୍ଚି ରଖି ଚା’ ପାଇଁ ପାଣି ଢାଳିଲେ ଓ ମୋତେ ପଚାରିଲେ

-ଇଆଡେ କେମିତି ଆସିବା ହେଲା?

-ନାଇଁ ମୁଁ ଏଇ ଚୈପାଟି ଆସିଥିଲି ତ, ଭାବିଲି କେତେଦିନ ହେଲାଣି ଦେଖାହେଲନି, ଥରେ ଦେଖା ହେଇଯିବ ବୋଲି ଖୋଜି ଖୋଜି ପହଞ୍ଚିଗଲି ।

-ମୋ ଘର କେମିତି ପାଇଲ?

-ଆଗ ଲଣ୍ଡ୍ରିବାଲାକୁ ପଚାରିଲୁ ସେ ହିଁ ବତେଇଦେଲା ।

ଷ୍ଟୋଭ୍ ଉପରେ ପାଣି ଗରମ ହେଇସାରିଥିଲା । ସେ ଗରମ ପାଣିରେ ଚା ପତି, ଚିନି ଆଉ ଦୁଧ ଢାଳିଲେ ଓ ଚା’ ଫୁଟିଲାରୁ ତଳକୁ ରଖିଲେ । ମୁଁ ଉଠିଯାଇ ତିନିଟା କପ୍ ଆଉ ପ୍ଲେଟ୍ ଆଣି ରଖିଲି । ସେ ଷ୍ଟୋଭ୍ ରେ ତିନିଚାରିଟା ପାପଡ ବି ସେକିଦେଲେ ଓ ପ୍ଲେଟ୍ ରେ ପାପଡ ଆଉ କପ୍ ରେ ଚା’ ଢାଳି ମୋ ଆଡକୁ ବଢେଇଦେଲେ । ତାପରେ ଖଟ ଉପରେ ଶୋଇଥିବା ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ପ୍ଲେଟ୍ ରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଚା’ ଢାଳି ଧିରେ ଧିରେ ପିଆଇଲେ ଓ ମୋତେ ଚାହିଁ କହିଲେ-

-ଆମ ପୁଅକୁ ଆମ ଆଗରେ ଯେବେଠୁ ସେ କଂସେଇଗୁଡା ହାଣିପକେଇଲେ, ସେବେଠୁ ୟା’ଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ଏମିତି । କଥାବାର୍ତ୍ତା ତ ଅନେକ ଆଗରୁ ବନ୍ଦ ହେଇସାରିଥିଲା । ଗଲା ତିନି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଚାଲବୁଲ ବି ବନ୍ଦ । ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ଖଟ ଉପରେ । ଧରି ନ ଉଠେଇଲେ ଉଠି ବି ପାରିବନି ।

ଆମେ ଚା ପିଇ ଉଠିଲୁ । ବଲେଚା ହ୍ୟାଙ୍ଗରରେ ଝୁଲୁଥିବା ପେଣ୍ଟ-ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧିଲେ । ଆମେ ଘରୁ ବାହାରିଲୁ ଓ ସେ ଘରର ବାହାରପଟୁ ତାଲା ଲଗେଇଲେ ।

ଆମେ ଦୁହେଁ ଚୈପାଟୀର ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ବାଲିରେ ହାତ ଧରାଧରି ହେଇ ଅନେକ ସମୟ ବସିଲୁ ।

-ପୁଅ… ତମେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଆସିବ କି? ସେ ପଚାରିଲେ

-କୁଆଡେ?

-ଆରେ… ତମେ ସେଠି ପହଞ୍ଚିଲେ ବଳେ ଜାଣିଯିବନି କି? ସେ ଉତ୍ତର ଫେରାଇଲେ ।

ଆମେ ଉଇଲ୍ସନ୍ କଲେଜ୍ ବସ୍ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖରୁ ଘୋଡାଗାଡ଼ି ଖଣ୍ଡେ ଭଡାକରି ବସିଲାବେଳକୁ ରାତି ଆଠଟା ହୋଇସାରିଲାଣି । ଗାଡିରେ ବସୁ ବସୁ ବଲେଚା- ମୋ ସୁନା ପୁଅଟା… ମୋ ସୁନା ପୁଅଟା କହି ମୋର ସାରା ଦେହ ଅଣ୍ଡାଳି ଅଣ୍ଡାଳି ଆଉଁଷି ପକେଇଲେ…

ମୁଁ କିଛି ବୁଝିପାରୁନଥିଲି । ବଲେଚାଙ୍କ ଭିତରେ ମୁଁ ଗୋଟେ ବାପା ସାଙ୍ଗରେ ଗୋଟେ କାମୁକ ମଣିଷକୁ ବି ଦେଖିପାରୁଥିଲି । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ଛାତି ଉପରେ ମଥା ରଖୁଥିଲି ଓ ସେ ମୋ ପିଠି ଥାପୁଡେଇ ଦେଉଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ବାପାର ସ୍ନେହ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି କିନ୍ତୁ ସେ ଯେତେବେଳେ ମୋ ଜଙ୍ଘକୁ ଚିପି ଦେଉଥିଲେ କି ଜଙ୍ଘ ପାଖରେ ଅଣ୍ଡାଳି ପକଉଥିଲେ, ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କିଛି ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି ।

ଆମ ଘୋଡା ଗାଡି କେନେଡି ବ୍ରିଜ୍ ପାଖରେ ବୁଲିଲା ଓ ଆଗକୁ ଯାଇ ଗୋଟେ ଘର ଆଗରେ ଠିଆ ହେଲା । ବଲେଚା ଗାଡିରୁ ଓହ୍ଲେଇପଡି ମୋତେ ପଚାରିଲେ

-ପାଖରେ କେତେ ଟଙ୍କା ଅଛି?

-ଷାଠିଏ କି ସତୁରୀ ହବ…

-ଗାଡିବାଲାର ଭଡା ତୁଟେଇ ଦିଅ ଆଉ ମୋତେ ଟଙ୍କା ପଚାଶଟା ଦିଅ ତ…

ମୁଁ ଗାଡିବାଲାକୁ ପାଞ୍ଚଟଙ୍କା ଦେଲି, ଆଉ ବଲେଚାଙ୍କ ହାତକୁ ଗୋଟେ ପଚାଶ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍ ବଢେଇଦେଲି ।

ତମେ ତ ଆଗରୁ ଦିବ୍ୟାକୁ ଭେଟିଛ । ମୋ ଅଫିସ୍ କୁ ସେଦିନ ଆସିନଥିଲା ? ଆମେ ଏବେ ତା’ରି ପାଖକୁ ଆସିଛେ ।

ମୁଁ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ସେ ପୁଣି କହିଲେ

-ତମେ ତ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀର ଅବସ୍ଥା ନିଜ ଆଖିରେ ଦେଖିଲ । ସେ ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛି ଯେ, ମୋ’ ସାଙ୍ଗରେ ପଦେ କଥା ବି ହୋଇପାରୁନି । ତମେ ମୋର ଏକଲାପଣ ବୁଝିପାରୁଥିବ । ଲାହୋର ଛାଡିଲାପରେ ସେ ଜଗା ସହ ମୋର ସବୁ ସମ୍ପର୍କର ସୂତା ଛିଡିଗଲା । ଏଇଠି ଆସି ଏତେ ବର୍ଷ ରହିଲିଣି ତଥାପି ଚେର ମାଟି ଧରିପାରୁନି । ସେଦିନ ତମକୁ ଯେବେ ପ୍ରଥମକରି ଦେଖିଲି ସେଦିନରୁ ମୋ ମଲାପୁଅକୁ ତମ ଭିତରେ ଖୋଜି ପାଇଛି ଜାଣ । ନହେଲେ ଏଯାଏଁ ଦିବ୍ୟା ହିଁ ଜଣେ ମାତ୍ର ନିଜ ଲୋକ ଥିଲା । ଯାହା ସାଙ୍ଗରେ ମୁଁ ଭଲରେ ମନ୍ଦରେ ଦି ପଦ କଥା ହେଇପାରୁଥିଲି । ସେ ବି ମୋ ଭଳିଆ । ସବୁକିଛି ହଜେଇ ସାରିଥିବା ମୋ ହୃଦୟ ଭଳିଆ, ସେ ବି ଭାରି ଏକୁଟିଆ ମାଇପିଟିଏ ।

-ଆପଣ ଏବେ ବିଦ୍ୟା ପାଖକୁ ଯାଇପାରନ୍ତି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଆସିପାରୁନି… । ମୁଁ ସିଧା କହିଲି ।

-କାହିଁକି? ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇ ବଲେଚା ପଚାରିଲେ ।

ମୁଁ ଉପରକୁ ମୁହଁ ଟେକି ଚାହିଁଲି । ଦିବ୍ୟା ଆଉ ପାଞ୍ଚଜଣ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ସାଙ୍ଗରେ କାଠ ବାଲ୍କୋନିରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ । ଘୋଡାଗାଡିରୁ କେହି ଜଣେ ଓହ୍ଲେଇଲାତ ସେମାନେ ବାର ଛଟକ ଦେଖେଇ ତାକୁ ଡାକ ପକଉଥିଲେ । ସବୁଗୁଡା ପତଳା ନାଇଲନ୍ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧିଥିଲେ ଓ ବହଳ ମେକଅପ୍ ହୋଇଥିଲେ । ଖୁବ୍ ନାଲି ଲିପିଷ୍ଟିକ୍ ସାଙ୍ଗକୁ ଶସ୍ତା ଟେଲକମ୍ ପାଉଡର୍ ମାଖିଥିଲେ ।

ସେମାନେ ତାଳି ମାରି ମନଇଚ୍ଛା ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଓ ହିନ୍ଦୀରେ ବଡ ପାଟିରେ କହୁଥିଲେ ।

-ଏ ହିରୋ… ତେରେ ବାହୋମେ ମୁଝେ ଲେଲେନା…

ମୁଁ ମୁହଁ ବୁଲେଇ, ମୁଣ୍ଡ ଝୁଙ୍କେଇ ବୁଲିପଡି ସେଉଠୁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ବଲେଚା ଧିରେ ସିଡ଼ି ଚଢିବା ଆରମ୍ଭ କରୁଥିଲେ ।